Ο Λίνος Κόκοτος γεννήθηκε στο Αγρίνιο αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Ένα ακορντεόν κάποιου φίλου ήταν η πρώτη του γνωριμία με τη μουσική. Το 1961 γράφεται στο Ωδείο Αθηνών. Τα πρώτα του τραγούδια τα γράφει και τα εκτελεί με τη χορωδία του Γυμνασίου.
Ο πρώτος του μεγάλος δίσκος με τον τίτλο «Οι ώρες», σε στίχους Αργύρη Βεργόπουλου και Άκου Δασκαλόπουλου ακολουθεί. Τα τραγούδια του δίσκου αυτού ερμηνεύουν ο Γιάννης Πουλόπουλος, Γιώργος Ζωγράφος, Ρένα Κουμιώτη και Μιχάλης Βιολάρης.
Το 1971 γυρίζει το L.P. «Ο κήπος» πάνω σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου που τραγουδήθηκε από τους Γιάννη Πουλόπουλου, Έλενα Κυρανά, Θανάση Γκαϊφίλια και Μαρία Δουράκη.
Το 1973 ο Λίνος Κόκοτος μελοποιεί τον κύκλο του Οδυσσέα Ελύτη «Θαλασσινό Τριφύλλι» που αποτελεί σταθμό στο χώρο του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού. Το πάντρεμα της μουσικής του με τα λόγια του μεγάλου ποιητή ήταν από τις πιο πετυχημένες στιγμές στην καριέρα του. Τα τραγούδια αυτά τραγουδήθηκαν από την Ρένα Κουμιώτη και τον Μιχάλη Βιολάρη.
Το 1975 συναντιέται με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ο οποίος γνώριζε τον Λίνο Κόκοτο μέσα από την μέχρι τότε δουλειά του. Γράφουν μαζί μια σειρά τραγουδιών με τον γενικό τίτλο «Αποχαιρετισμός» με ερμηνευτές τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Μανώλη Μητσιά.
Το 1976 γράφει τη μουσική στο παιδικό θεατρικό έργο του Γιώργου Αρμένη «Το όνειρο και οι περιπέτειες του Τζιτζιρή», που ανέβασε το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν.
Το 1978 συνεργάζεται με έναν άλλο μεγάλο ποιητή, το Δημήτρη Χριστοδούλου. Μια σειρά από τραγούδια με τον τίτλο «Αντιπολεμικά», υλοποιούνται μαζί με τον ποιητή σε δισκογραφική δουλειά με ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη.
Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά είναι η συλλογή «Να ‘ταν η ζωή τραγούδι» σε στίχους του Δ. Χριστοδούλου, Λ. Απαπαδόπουλου, Γ. Νεγρεπόντη, Κ. Τριπολίτη και Α. Δασκαλόπουλου. Στο δίσκο αυτό τραγουδούν οι Γλυκερία, Π. Αστεριάδη, Κ. Λεοντίδης.
Ακολουθεί η συλλογή «Το ποτάμι» με ερμηνευτές τους Σωτηρία Μπέλλου, Ελένη Τσαγκαράκη και Κώστα Λεοντίδη.
«Ζωγραφιές και χρώματα» και τραγουδούν οι Μανώλης Μητσιάς, Νίκος Ανδρουλάκης κ.ά.
Εκτός από τα τραγούδια ο Λίνος Κόκοτος έχει γράψει τη μουσική για πολλές θεατρικές παραστάσεις (Θέατρο Τέχνης, Κ.Θ.Β.Ε.) για αρκετά περιφερειακά θέατρα και ελεύθερους θιάσους.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΔΑ
Ο Λίνος Κόκοτος, ένας μεγάλος του Νέου Κύματος και του Έντεχνου Τραγουδιού, μετά από απουσία μιας δεκαετίας και πλέον, επανέρχεται στη δισκογραφία με τραγούδια για παιδιά.
«Και γω ακόμη νοιώθω παιδί» δηλώνει στη ΣΦΗΝΑ ο άνθρωπος που ξεκίνησε την καριέρα του με το θρυλικό «Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο».
Στο ωραία διακοσμημένο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη, στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας , απομονωμένος σε ένα δωματιάκι, παίζει στο πιάνο τις νέες του μελωδίες «σε στίχους πολιτισμικούς», όπως τους χαρακτηρίζει:
«Το δάσος πάει το’ καψαν
καπνός κι ανατριχίλα
της φύσης η εκκλησιά.
Πουλιά ζώα βουβάθηκαν
τ’ αηδόνι και τη τρίλια
δεν θα τ’ ακούσεις πια.
Μαύρη πομπή που πέτρωσε
με υψωμένα χέρια
σε ικεσία βουβή
σαν να ζητούν βοήθεια
τα δέντρα από τα αστέρια
σαν να ρωτούν γιατί».
Οικείος. Άμεσος. Συναισθηματικός άνθρωπος. Σε αφοπλίζει με την πρώτη ματιά.
_ Πως ενταχθήκατε στο Νέο Κύμα του ελληνικού τραγουδιού ;
_ Γεννήθηκα το 1945 στο Αγρίνιο. Μεγάλωσα στην Αθήνα , στο Αιγάλεω . Ένα ακορντεόν ενός φίλου μου ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τη μουσική . Μαθητής γυμνασίου ήμουν και τα πρώτα μου τραγούδια τα έλεγε η χορωδία του σχολείου. Μελοποίησα τότε δύο ποιήματα του Γεωργίου Δροσίνη από το αναγνωστικό με παρότρυνση του καθηγητή μας της μουσικής. Τελείωσα το Ωδείο Αθηνών .Γνώρισα το Νότη Μαυρουδή , το Γιάννη Σπανό, το Γιώργο Ζωγράφο, την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη και δεν έμενα στο αν λέγεται Νέο Κύμα η κάτι άλλο. Εκείνος που αναγνώρισε το ταλέντο μου ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης. Σε ηλικία 16 ετών πήγα στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη, οδός Κωνσταντινουπόλεως 39 και άκουσε δουλειά μου. Άκουγα συμφωνική μουσική, Λυρική Σκηνή , Κρατική Ορχήστρα, συναυλίες στο Ηρώδειο. Ως που το 1965 με την παρέα μου, βρέθηκα στην Πλάκα, στην μπουάτ Εσπερίδες. Εκεί ήρθα σε επαφή με ένα μικρό χώρο, με σκαμνάκια, αφίσες στους τοίχους, ανέκδοτα , απαγγελίες ποιημάτων. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, αλλά μετά μαγεύτηκα. Εκεί γνώρισα το Μάνο Λοίζο , το Γιάννη Γλέζο και πολλούς άλλους. Σηκώθηκα και έπαιξα στο πιάνο το «Μικρό παιδί σαν ήμουνα» σε στίχους του Αργύρη Βεργόπουλου και ο Γιώργος ο Ζωγράφος μου λέει αύριο θα πάμε στον Αλέξανδρο Πατσιφά της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα να το ακούσει. Πήγαμε, του άρεσε, κυκλοφόρησε σε σαρανταπεντάρη το φθινόπωρο του 1966 και γίνεται επιτυχία. Ύστερα έγραψα για τον Γιάννη Πουλόπουλο το «Ένα μαχαίρι»σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και το «Χάθηκαν οι ώρες» του Τάσου Μωραϊτη , το «Τούτο το πρωϊ» με τον Μιχάλη Βιολάρη.
_ Ο πρώτος μεγάλος σας δίσκος;
_ Ήταν οι «Ώρες»με τις επιτυχίες των Βεργόπουλου και Δασκαλόπουλου :«Γειτονάκι μου», «Κόρη του γιαλού», «Στα χείλη μας χλωρό ακόμη το φιλί», «Καράβι αραγμένο», «Όσα δε βάνει ο λογισμός». Ακολουθούν τα άλλα L.P: «Ο κήπος»,πάλι σε στίχους του Άκη Δασκαλόπουλου με Γιάννη Πουλόπουλο, Ελένη Κυρανά, Θανάση Γκαϊφίλια, Μαρία Δουράκη.
_
Ένας μεγάλος σταθμός στην ιστορία του έντεχνου λαϊκου τραγουδιού είναι η συνάντησή σας με τον Οδυσσέα Ελύτη για «Το θαλασσινό τριφύλλι».
_ Ναι. Μελοποίησα στίχους του μεγάλου ποιητή χωρίς να το…ξέρω. Ήταν το 1972.Μου έδωσε ο Πατσιφάς δύο ποιήματα , «Τα τζιτζίκια»- «Η Παναγιά στο πέλαγο κρατούσε την ποδιά της/ Τη Σίκινο την Αμοργό και τ’ άλλα τα παιδιά της», και «Το ερημονήσι»- «Γειά σου Απρίλη γειά σου Μάρτη και πικρή Σαρακοστή». Έριξα μια ματιά και από την πρώτη στιγμή μου άρεσαν. Δεν θα σου πω ποιανού είναι, μου λέει ο Πατσιφάς. Εγώ αγχώθηκα. Μετά από μερικές μέρες ,πήγα στο στούντιο της Λύρα, στην Κριεζιώτου11 και του τα έπαιξα στο πιάνο. Ενθουσιάσθηκε. Όταν μου αποκάλυψε ότι ήταν του Οδυσσέα Ελύτη ,μου κόπηκαν τα πόδια. Κάλεσε μετά τον ίδιο τον ποιητή να εγκρίνει τις μελωδίες. Άλλη χτυποκάρδι πάλι! Ο Ελύτης με αντιμετώπισε με πολύ οικειότητα. Με την πρώτη χειραψία με κέρδισε. Μου έφυγε το τρακ. Άκουγε προσεκτικά και χαμογελώντας ευχαριστημένος την εκτέλεσή τους .Τραγουδούσα εγώ. Κι’ όταν τέλειωσα ,με πλησίασε στο πιάνο ,με άγγιξε στην πλάτη και μου είπε μπράβο. Πετούσα από τη χαρά μου. Συμπληρώσαμε και τα υπόλοιπα «Το δελφινοκόριτσο»κλπ και ο δίσκος είχε καταπληκτική επιτυχία. Μιλάμε για τραγούδια που ακούγονται και σήμερα .
_Το 1975 ακολουθεί άλλος ένας μεγάλος δίσκος ,o «Αποχαιρετισμός».
_ Nαι. Λευτέρης Παπαδόπουλος ,Μανώλης Μητσιάς , Δήμητρα Γαλάνη. «Κορίτσι, κορίτσι με τα παντελόνια και τ’ αγορίστικα μαλλιά», «Έμενες στην πλατεία Βάθης κι είχες κοτσίδα τα μαλλιά». Το 1978 «Τα αντιπολεμικά» με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου. Ύστερα το «Νάταν η ζωή τραγούδι»: Γλυκερία, Πόπη Αστεριάδη, Κώστας Λεοντίδη σε στίχους Παπαδόπουλου, Χριστοδούλου, Τριπολίτη, Δασκαλόπουλου, Νεγρεπόντη. «Το ποτάμι» με Σωτηρία Μπέλλου, Ελένη Τσαγαράκη, Κώστα Λεοντίδη. Και «Ζωγραφιές και χρώματα» με Μανώλη Μητσιά, Νίκο Ανδρουλάκη, Ζωγραφιά Χρισουλάκη, Παναγιώτη Τσιάπη, σε στίχους Κυριάκου Ντούμου, Γιώργου Κλεφτογιώργου, Ηλία Κατσούλη, Πάνου Φαλάρα.
_ Η τελευταία σας δουλειά;
_ Δύο τραγούδια στο καινούργιο CD του μεγάλου Μανώλη Μητσιά, το «Ένα τραγούδι κι ένας ψεύτης»του Κυριάκου Ντούμου και «Το τασάκι» του Δημήτρη Μπρούχου.
_ Λείπατε μεγάλο διάστημα από τη δισκογραφία κύριε Κόκοτε.
_ Έχω περάσει δύσκολα. Όμως , παρά το προσωπικό κόστος, δεν νοθεύω τις μελωδίες μου. Μου είναι εύκολο να γράψω επίπεδα τραγούδια, αλλά αρνούμαι συνειδητά. Ευτυχώς, από την εταιρεία LEGEND έχω τώρα το πράσινο φως να μελοποιήσω στίχους για παιδιά. Είναι 15 ποιήματα της Έλλης Γιαννοπούλου, με τη χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου. Αναφέρονται στη γλώσσα, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον, στο φιλότιμο, στην αδελφοσύνη των λαών, στον αντιρατσισμό.
_Είμαστε όλοι μεγάλα παιδία;
_ Κουβαλάμε μέχρι το τέλος μας τις παιδικές μας μνήμες…Και νοιώθω ευτυχισμένος που η φύση μου έδωσε το ταλέντο να παίρνω ενέργεια από τις παιδικές ψυχές.
_Τι έχει μείνει στη ψυχή σας από τα παιδικά χρόνια; Η εικόνα των γονιών σας;
_ Ο πατέρας μου ήταν ένας μικροέμπορος, αλλά χαρισματικός. Η μητέρα μια υπέροχη γυναίκα κοντά στον πατέρα μου και στον μικρότερο αδελφό μου.
_ Το πρώτο σας σπίτι;
_ Ήταν πλίθινο, αλλά με πολύ ανθρώπινη ζεστασιά. Φτώχεια, αλλά είχαμε αγάπη. Όλη η γειτονιά είχε φτώχεια και αγάπη. Έμπαινε ο ένας στο σπίτι του άλλου χωρίς διατυπώσεις και …τηλεφωνική προειδοποίηση, όπως σήμερα.
_ Σήμερα γινόμαστε…άγρια παιδιά;
_ Τα σημερινά παιδιά βιώνουν γρήγορα την πραγματικότητα. Εξαρτάται από τον γονιό να μπορέσει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο αγάπης για το παιδί του.
_ Μιλήστε μου για την κόρη σας.
_Η Κωνσταντίνα έχει τελειώσει τη Σχολή Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Αναπαλαίωσης Κτηρίων. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τον τομέα αυτό και θέλει να αναβαθμίσει τις σπουδές της. Είναι εντυπωσιακό με τι ευλάβεια πιάνει στα χέρια της αρχαία αντικείμενα. Νοιώθει ότι κρατάει κάτι ιερό.
_ Η σύζυγός σας;
_ Η Διονυσία βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό μου. Είμαστε ένα , σ’ αυτό τον κόσμο με τις τόσες δυσκολίες.
_ Αυτός ο κόσμος θα φτιάξει;
_ Ο κόσμος πάντα θα αλλάζει. Αλλά δεν ξέρω αν θα φτιάχνει. Τα πράγματα έχουν γίνει πιο απαιτητικά. Το χθες γίνεται γρήγορα παρελθόν. Ο άνθρωπος κάνει ολοένα και πιο μηχανικά πράγματα, χωρίς να λειτουργούν τα συναισθήματα.
_ Η σημερινή σας γειτονιά;
_Έχει κάποια αρώματα από τις παλιές γειτονιές. Λέμε καλημέρα και ανοίγει η καρδιά μας με τη διπλανή οικογένεια. Είναι μια όαση στην έρημο της πόλης.
_ Είσθε ευχαριστημένος με τον εαυτό σας;
_ Ναι. Εγώ με τον εαυτό μου δεν έπαψα να παλεύω για μια επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους.
_Το όνειρό σας πιο είναι;
_ Ονειρεύομαι να δω ένα κόσμο καλύτερο.
_ Για τη δουλειά σας τι ονειρεύεστε;
_ Να επικοινωνώ μέσω του έργου μου με τους νέους. Γιατί και γω νοιώθω ακόμη …παιδί. Μόνο στα γενέθλια μου συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω. Κι όταν κοιτάξω την ταυτότητά μου.
_ Το θάνατο τον σκέπτεστε;
_Ο άνθρωπος ας εύχεται να γεράσει. Γιατί ο θάνατος είναι μια φυσιολογική πορεία. Το θέμα είναι πως θα φτάσεις μέχρι εκεί. Είναι όπως το λουλούδι: Ανθίζει, μαραίνεται .
_ Αλλά συνέχεια βγαίνουν λουλούδια…
_Δεν σταματάνε τα λουλούδια, όπως και δεν σταματάει η ζωή με τον ατομικό θάνατο.
_ Έχετε σκεφθεί πως θα ήταν ο κόσμος αν ο άνθρωπος δεν πέθαινε;
_Το έχω σκεφθεί. Ο άνθρωπος δεν θα ήταν άνθρωπος…
_ Και ίσως τότε να επεδίωκε το τέλος του, ζηλεύοντας τα λουλούδια. Πιο λουλούδι σας αρέσει;
_ Το γιασεμί, το τριαντάφυλλο, το κυκλάμινο. Ακόμη και το αλμυρίκι ανάμεσα στους βράχους της θάλασσας. Το παν είναι πως βλέπεις τα λουλούδια.
_ Διότι μπορεί κάποιος να έχει μπροστά του ένα λουλούδι και να το βλέπει ως ένα κομμάτι …σίδερο.
_ Να βλέπει μηχανικά. Δυστυχώς δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τα λουλούδια. Να ανθίσει η ψυχή μας.
Δισκογραφία
1969. ΟΙ ΩΡΕΣ
1971. Ο ΚΗΠΟΣ
1972. ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
1972. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΥΓΑΣ
1974. ΣΠΙΤΙ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ (soundtrack)
1975. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
1977. ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΤΖΙΤΖΙΡΗ
1977. ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΑΒΙΝΑ: ΠΕΣ ΜΟΥ
1978. ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ
1979. ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ: ΑΪΝΤΕ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ
1983. ΝΑΤΑΝ Η ΖΩΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
1986. ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
1992. ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ
2000. ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΑΣΠΡΑ
Σιγά-σιγά αρκετά τραγούδια του αρχίζουν και συγκεντρώνονται στα συρτάρια του. Το 1966 τα παρουσιάζει για πρώτη φορά στις μπουάτ της Πλάκας. Δύο από τα τραγούδια αυτά, το «Μικρό Παιδί»και το «Ένα απόβραδο» ήταν η αιτία να γυρίσει τον πρώτο του μικρό δίσκο στην εταιρεία LYRA του κ. Πατσιφά. Τραγουδήθηκαν από τον Γιώργο Ζωγράφο. Με το πρώτο τους άκουσμα γίνονται επιτυχίες που τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.
